در این مقاله از کوین نیک سعی داریم راهنمایی کامل در مورد برجسته‌ترین شبکه قراردادهای هوشمند و اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز یعنی اتریوم ارائه کنیم. در این مقاله شما می‌توانید با جزئیات شبکه اتریوم، اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز و قراردادهای هوشمند، استخراج و نگهداری اتر، و نحوه پردازش تراکنشهای شبکه اتریوم بیشتر آشنا شوید. برای مطالعه راهنمای کامل اتریوم با کوین نیک همراه باشید.
- اتریوم چیست؟
- چطور از اتریوم استفاده کنیم؟
- اتریوم چطور کار می‌کند؟
- اپلیکیشن غیر متمرکز چیست؟
- قراردادهای هوشمند اتریوم چگونه کار می‌کنند؟
- استخراج اتریوم چگونه انجام می‌شود؟
- مقیاس‌پذیری اتریوم چگونه خواهد بود؟
- چطور اتریوم استخراج کنیم؟
- اتر چیست؟
- خالق چه کسی اتریوم است؟
اتریوم چیست؟
پیش از اینکه به راهنمای کامل اتریوم بپردازیم ابتدا باید مفهوم اینترنت را درک کنیم.
امروزه، داده‌های شخصی، رمزعبورها، و اطلاعات مالی همگی در رایانه‌های افراد (در سرورها و فضاهای ابریِ شرکت‌هایی مانند آمازون، فیسبوک، یا گوگل) ذخیره شده‌اند. حتی همین مقاله‌ای که در حال خواندن آن هستید نیز روی سروری ذخیره شده که توسط یک شرکت مشخص کنترل می‌شود و برای نگهداری و ارائه این داده هزینه‌ای دریافت می‌کند.
این سیستم راحت کار می‌کند، زیرا این شرکت‌ها اغلب تیم‌های متخصصی را استخدام می‌کنند که به ذخیره و تامین امنیت این داده‌ها کمک می‌کنند و هزینه‌ای ناشی از هاست‌شدن و آپ‌تایم (زمان کار) را از بین می‌برد.
اما این راحتی کار با آسیب‌پذیری نیز همراه هست. همانطور که آموخته‌ایم، یک هکر یا یک دولت ممکن است بدون اجازه و آگاهی شما، و فقط با دستکاری یا حمله به سرویس واسطه، به فایل‌هایتان دسترسی داشته باشد. در نتیجه، احتمال دارد داده‌های مهم و شخصی شما به سرقت برده شوند، نشت کنند، یا در آن‌ها تغییری داده شود.
برایان بهلندورف (Brian Behlendorf)، خالق سرور وب آپاچی (Apache Web Server)، تا جایی پیش رفته که این طراحی متمرکز را «گناه نخستین» اینترنت می‌نامد. برخی مانند بهلندورف عقیده دارند که اینترنت باید غیرمتمرکز باشد. جنبش‌های پراکنده‌ای نیز در راستای رسیدن به این هدف با استفاده از ابزارهای جدید، از جمله فناوری بلاک چین، صورت گرفته است.
لینک مرتبط: تفاوت بیت کوین با بلاک چین به زبان ساده
اتریوم یکی از جدیدترین فناوری‌هایی است که طی سال‌های اخیر به این جنبش‌ها پیوسته است.
درحالیکه بیت کوین قصد دارد بانکداری آنلاین و سرویس پی‌پال (PayPal) را مختل کند، هدف اتریوم استفاده از بلاک چین برای جایگزینی واسطه‌های اینترنتی است. این واسطه‌ها شامل منابع ذخیره داده، انتقال وجوه و نگهداری داده‌های ابزارهای مالی پیچیده هستند.
«رایانه جهانی»
در یک کلام، اتریوم درصدد راه‌اندازی یک «رایانه جهانی» است که مدل مشتری-سرور موجود را غیرمتمرکز، یا به عقیده برخی دموکراتیک، کند.
با وجود اتریوم، سرورها و فضاهای ابری توسط هزاران «نود» (node)، که داوطلبینی از سرتاسر جهان هستند، جایگزین می‌شوند (و به این شکل یک «رایانه جهانی» شکل می‌دهند).
چشم‌انداز اتریوم این است که بتواند همین کارکرد را برای تمام افراد در سرتاسر جهان امکان‌پذیر کند و آن‌ها را قادر سازد تا روی این زیرساخت برای ارائه خدمات رقابت کنند.
مثلا، اگر نگاهی به صفحات اپ استور بیندازید، با مربع‌های رنگارنگ مختلفی روبرو خواهید شد که شامل همه چیز می‌شوند، از اپلیکیشن‌های خدمات بانکی گرفته تا اپلیکیشن‌های ورزشی تا اپلیکیشن‌های پیام‌رسانی. این اپلیکیشن‌ها برای ذخیره اطلاعات کارت اعتباری، تاریخچه خرید، یا سایر داده‌های شخصی شما متکی به یک شرکت یا سرویس واسطه هستند. این اطلاعات جایی، اغلب در سرویس‌های تحت کنترل این واسطه، نگهداری می‌شوند.
البته اپلیکیشنی که انتخاب یا دانلود می‌کنید توسط نهادهای واسطه‌ای چون اپل و گوگل نظارت و مراقبت (و در بعضی موارد سانسور) می‌شود.
به‌عنوان مثال، سرویس‌های ارائه‌دهنده اسناد آنلاین مانند اِورنوت (Evernote) یا گوگل داکس را در نظر بگیرید.
اگر اتریوم طبق برنامه پیش برود، می‌تواند کنترل داده‌ها در این نوع از سرویس‌ها و خدمات را به صاحب آن‌ها واگذار کرده و حقوق مولف اثر را محفوظ بدارد.
ایده اتریوم این است که دیگر هیچ نهادی نتواند روی یادداشت‌های آنلاین شما کنترل داشته باشد، هیچ‌کس نتواند ناگهان اپلیکیشنی را ممنوع کرده و به‌طور موقت تمام دفترچه‌های شما را آفلاین کند. در اتریوم، تنها خود کاربر می‌تواند تغییراتی ایجاد کند، و نه هیچ نهاد دیگر.
از لحاظ تئوری، اتریوم کنترلی که افراد نسبت به اطلاعات خود در گذشته داشتند را با دسترسی آسان به اطلاعات در عصر دیجیتال ترکیب می‌کند. هر بار شما ویرایشی را ذخیره یا یادداشتی اضافه/حذف می‌کنید، هر نود در شبکه باعث ایجاد تغییر می‌شود.
البته به این نکته نیز باید اشاره کرد که این ایده با شک و تردید روبرو شده است.
اگرچه این اپلیکیشن‌ها به نظر امکان‌پذیر هستند، اما هنوز مشخص نیست که آیا اپلیکیشن‌های بلاک چین واقعا مفید، ایمن، یا مقیاس‌پذیر خواهند بود، و آیا استفاده از آن‌ها به آسانی اپلیکیشن‌هایی که امروزه استفاده می‌کنیم خواهد بود؟
چطور از اتریوم استفاده کنیم؟
استفاده از اتریوم ممکن است اندکی عجیب و یا حتی نگران‌کننده به نظر برسد. البته اتریوم مزایا و قابلیت‌هایی دارد که نمی‌توان از آن‌ها چشم پوشید.
اگر طبق نقشه، «رایانه جهانی غیرقابل‌توقف» توسعه یابد، اتریوم می‌تواند بستری مناسب برای جایگزینی امثال فیسبوک و گوگل باشد، پایانه‌هایی که افراد هرروزه از آن‌ها استفاده می‌کنند. (همانطور که در مقاله «اتریوم چیست؟» توضیح داده شد).
هر فردی که رایانه یا گوشی هوشمندی در دست داشته باشد می‌تواند از پایانه اتریوم استفاده کند مادامی که صاحب «اتر» (ether) باشد. اتر کدی یگانه و کلید بروزرسانی دفترکل بلاک چین است.
کیف پول اتریوم
برای داشتن اتر، ابتدا لازم است مکانی ایمن برای ذخیره آن (یا حداقل مکانی برای ذخیره کلیدهای خصوصی خودتان) در نظر بگیرید. این مکان «کیف پول» اتریوم است.
این مطلب راهم مطالعه کنید: خرید و فروش اتریوم چگونه انجام می‌شود؟
نکته بسیار مهمی که باید در نظر داشته باشید این است که ازدست‌دادن کلید خصوصی شما مسئله‌ای بسیار مهم‌تر از اشتباه واردکردن رمزعبور است. اگر کلید خصوصی‌تان را از دست بدهید، اترهایتان را نیز برای همیشه از دست داده‌اید!
ازبین‌بردن واسطه‌ها شمشیر دولبه است. با ازبین‌بردن واسطه‌ها دیگر برای تائید تراکنشهای خود نیازی به واسطه ندارید، اما کمکی نیز برای بازیابی کلید مخفی خود نخواهید نداشت.
با درنظرداشتن این نکته کلیدی، گزینه‌های بسیاری برای ذخیره رمزارز خود دارید: کیف پول‌های دسکتاپ، کیف پول‌های وب، کیف پول‌های سخت‌افزاری، و کیف پول‌های کاغذی.
اینکه کدام یک را انتخاب کنید به این مسئله بستگی دارد که آیا راحتی کار را ترجیح می‌دهید یا امنیت آن را. معمولا این دو مفهوم رابطه عکس دارند: هر چه کار راحت‌تر باشد، امنیت کمتری دارد (و بالعکس).
کیف پول‌های دسکتاپ (desktop wallet)
کیف پول‌های دسکتاپ روی کامپیوتر شخصی یا لپ‌تاپ شما اجرا می‌شوند. یک روش دانلود یک کلاینت اتریوم (یک کپی از کل بلاک چین اتریوم) است. چند کلاینت اتریوم با زبانهای برنامه‌نویسی مختلف و با عملکردهای مختلف نوشته شده‌اند.
این روند ممکن است تا چند روز طول بکشد، و با رشد اتریوم بر تعداد روزها نیز افزوده می‌شود. این کیف پول باید با آخرین تراکنش‌ها در بلاک چین همگام (سینک) شود.
کیف پول‌های موبایل (mobile wallet)
کلاینت‌های موبایل، یا کلاینت‌های «لایت»، به داده کمتری برای دانلودشدن، اتصال به شبکه، و انجام تراکنش احتیاج دارند. بنابراین، به‌راحتی می‌توان از آن‌ها در تلفن همراه استفاده کرد.
گزینه کلاینت لایت راحت‌تر است، اما امنیت کمتری دارد. کلاینت‌های کامل (فول) اتریوم روشی مطمئن‌تر برای دریافت تراکنش‌ها ارائه می‌دهند زیرا نیازی به اعتماد به استخراج‌کنندگان یا نودها ندارند تا برایشان اطلاعات دقیق ارسال کنند: آن‌ها خود تراکنش‌ها را تائید می‌کنند.
با ذخیره کلیدهای خصوصی روی دستگاهی که به اینترنت متصل نیست (روشی که به نام «ذخیره سرد» مشهور است) می‌توان از خطر هک‌شدن اجتناب کرد. این روش بهترین گزینه برای افرادی است که می‌خواهند مقادیر بسیار زیادی اتر ذخیره کنند.
با این حال، استفاده از این روش اندکی سخت‌تر از استفاده تلفن‌های همراه یا رایانه‌هایی است که به اینترنت متصل هستند.
کیف پول‌های سخت‌افزاری (hardware wallet)
کیف پول‌های سخت‌افزاری، که اغلب به اندازه یک یا دو بند انگشت کوچک هستند، با اختلاف بهترین عملکرد را دارند. این دستگاه‌های ایمن، که می‌توان آن‌ها را از اینترنت نیز جدا کرد، می‌توانند بدون آنلاین‌بودن تراکنش‌ها را امضا کنند.
این مطلب راهم مطالعه کنید: کیف پول سخت افزاری چیست و چرا باید از آن استفاده کنید
اما در صورتیکه در حال حرکت باشید یا بخواهید به‌طور مکرر از دارایی اتر خود استفاده کنید باز هم این سیستم‌های شبیه‌به‌صندوق‌امانات گزینه مناسبی برای شما نیستند.
کیف پول‌های کاغذی (paper wallet)
یک گزینه دیگر پرینت‌کردن یا نوشتن کلیدخصوصی روی یک برگه کاغذ است که آن را تبدیل به یک «کیف پول کاغذی» می‌کند. بدیهی که به‌هنگام نوشتن دستی کلید خصوصی باید دقت و توجه لازم را داشته باشید. سپس این کیف پول کاغذی را وارد محلی امن مانند یک صندوق امانات کرده و در صندوق را قفل کنید. ابزارهای آنلاین می‌توانند جفت کلیدها را مستقیما روی کامپیوترتان تولید کنند، و نه روی سرورهای یک وبسایت که کلیدها را در برابر هک‌شدن آسیب‌پذیر می‌کند.
همچنین با استفاده از خط فرمان می‌توان کلیدها را تولید کرد، به شرطی که بسته‌های رمزنگاری لازم را برای زبان دلخواه نصب کرده باشید.
در تمام موارد بالا، اگر کلید خصوصی خود را گم کنید، دارایی خود را برای همیشه از دست داده‌اید.
بنابراین، بهترین روش این است که کمی زمان صرف کنید و چند نسخه از کلید خصوصی خود ایجاد و در چند مکان ایمن مختلف قرار دهید تا اگر یکی از آن‌ها گم شد یا از بین رفت دچار مشکل نشوید.
خرید اتر
برای خرید اتر باید کسی را پیدا کنید که اتر داشته باشد و بخواهد معامله انجام دهد. اگر شانس بیاورید و در شهری، مانند نیویورک یا تورنتو، زندگی کنید که افراد زیادی برای معامله اتریوم با یکدیگر ملاقات می‌کنند، می‌توانید با طرف مقابل از نزدیک دیدار کنید.
البته این مسئله در مناطقی که کم‌جمعیت‌تر هستند چندان معمول نیست. صرافی‌ها به کاربران خود این امکان را می‌دهند که با دلار یا بیت‌کوین به‌طور مستقیم اتر معامله کنند. معمولا روند خاصی برای ثبت نام در این صرافی‌ها وجود دارد.
برای خرید اتر با یک رمزارز دیگر باید یک قدم دیگر نیز بردارید.
بیت‌کوین رایج‌ترین رمزارز است. افراد در سرتاسر جهان بیش از هر رمزارز دیگری آن را با ارزهای محلی خود خریدوفروش می‌کنند. بنابراین، اگر مثلا می‌خواهید با روبل اتر بخرید، آسان‌ترین روش این است که ابتدا در یک صرافی بیت‌کوین بخرید و سپس آن را با اتر معامله کنید.
هنگامی که اتر به دست آوردید، می‌توانید آن را مستقیما برای شخص دیگری (به‌طور همتابه‌همتا) بفرستید. برای این کار فقط کافی است مقدار اندکی هزینه تراکنش به استخراج‌کنندگان بپردازید.
کاربران با داشتن اتر چه می‌توانند انجام دهند؟
شاید متوجه شده باشید که مبحث کیف پول و صرافی تا به اینجا مشابه بیت کوین بوده است. اما کاربردهای اتریوم کاملا متفاوت هستند.
کاربرانی که اتر دارند می‌توانند به قراردادهای هوشمند بپیوندند. قرارداد هوشمند (smart contract) کدی است که شرایط یک توافق را به‌طور خودکار اجرا می‌کند به‌گونه‌ای که نیاز به شخص ثالث یا واسطه وجود نداشته باشد.
چند قرارداد هوشمند می‌توانند اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز (dapp) را ایجاد کنند. شما می‌توانید از این اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز استفاده کرده یا به آن‌ها ملحق شوید.
سیستم کار اتر چیست؟
پیش از اینکه سراغ مباحث بعدی برویم، بهتر است اندکی در مورد نحوه عملکرد آن توضیح دهیم. اتریوم و سایر رمزارزها یک سیستم ذخیره پیچیده دارند.
شاید مقایسه آن با آنچه پیش از این می‌دانستیم مفید باشد.
به رشته اعداد روی کارت اعتباری خود دقت کنید. بانک‌ها باید بدانند که وقتی شما کارت می‌کشید پول را باید به کجا بفرستند. رمزارزها نیز برای شناسایی مکانی که باید به آنجا ارسال شوند اعدادی مشابه تولید می‌کنند.
در این سیستم، دو مولفه کلیدی وجود دارد که کاربران برای شناسایی از آن‌ها استفاده می‌کنند: کلید عمومی و کلید خصوصی. هر دو کلید، که معمولا توسط رشته‌ای از اعداد و حروف نشان داده می‌شوند، توسط رمزنگاری به یکدیگر مرتبط هستند.
کلید عمومی را می‌توانید برای سایرین ارسال کنید تا آن‌ها بدانند که پول‌تان را کجا باید بفرستند. اگر می‌خواهید افراد برایتان اتر ارسال کنند، به یک آدرس احتیاج دارید. آدرس شما ترکیبی است از یک رشته اعداد و حروف.
برای اینکه اتر خرج کنید، باید اترهایی که می‌فرستید را با کلید خصوصی‌تان امضا کنید. همانطور که از نامش پیداست، کلید خصوصی عملکردی شبیه به رمزعبور دارد. اگر به همان مقایسه با کارت اعتباری بازگردیم، کلید خصوصی شبیه به رمزی است که شما برای ورود به کارت خود در یک فروشگاه یا عابربانک استفاده می‌کنید.
این مطلب راهم مطالعه کنید: ۵ روش موثر برای تامین امنیت رمز ارز
بنابراین، برتری این سیستم چیست؟ یک تفاوت اساسی در بلاک چین‌های باز (مانند بیت کوین و اتریوم) این است که کاربران می‌توانند در هر زمان یک شماره شناسایی برای دارایی‌های خود ایجاد کنند. آن‌ها نیازی به اینکه یک بانک حساب بانکی آن‌ها را تائید کرده و کارت اعتباری ارائه دهد ندارند.
اتریوم چطور کار می‌کند؟
اکنون که می‌دانیم اتریوم چیست، نوبت آن رسیده تا کمی در نحوه عملکرد این پایانه دقیق‌تر و عمیق‌تر شویم.
مثال اپلیکیشن دفترچه آنلاینی که در بخش «اتریوم چیست؟» توضیح داده شد را در نظر بگیرید.
با استفاده از اتریوم، دیگر نیازی نیست یک نهاد داده‌های این اپلیکیشن را ذخیره و کنترل کند. برای دستیابی به این هدف، اتریوم تا حد زیادی پروتکل و طراحی بلاک چین بیت کوین را قرض می‌گیرد اما برای پشتیبانی از کاربردهایی فراتر از معاملات مالی از آن‌ها استفاده می‌کند: اپلیکیشن‌هایی کاربردی.
اتریوم قصد دارد طرح بیت کوین را وارد فاز عملی کند بهشکلی که توسعه‌دهندگان بتوانند اپلیکیشن‌ها یا توافقنامه‌های ایجاد کنند که اقدامات اضافه، قوانین جدید مالکیت، قالب جایگزین تراکنش‌ها یا روش‌های مختلفی برای انتقال وضعیت ایجاد می‌کنند.
هدف زبان برنامه‌نویسی «تورینگ کامل» این است که به برنامه‌نویسان اجازه دهد برنامه‌های بیشتری بنویسند که در آن‌ها تراکنشهای بلاک چین می‌توانند نتایجی خاص را کنترل کرده و به‌حالت خودکار درآورند. این انعطاف‌پذیری ویژه احتمالا اصلی‌ترین و مهم‌ترین نوآوری اتریوم است.
بلاک چین اتریوم
ساختار بلاک چین اتریوم بسیار شبیه به بیت کوین است زیرا سابقه‌ای مشترک از تاریخچه تمام تراکنش‌ها را ثبت می‌کند. هر نود در این شبکه یک نسخه از این تاریخچه را ذخیره می‌کند.
تفاوت بزرگ اتریوم این است که این نودها، علاوه بر ثبت تمام تراکنشهای اتر، جدیدترین وضعیت هر قرارداد هوشمند را نیز ذخیره می‌کنند. البته این جریان بسیار پیچیده‌تر از چیزی است که توصیف شد اما متن زیر به شما کمک می‌کند تا مفهومی کلی از آن را درک کنید.
برای هر اپلیکیشن اتریوم، شبکه اتریوم باید وضعیت و اطلاعات فعلی تمام این اپلیکیشن‌ها را دنبال کند. این اطلاعات شامل موجودی هر کاربر، تمام کد قرارداد هوشمند و مکانی است که همه این موارد ذخیره شده‌اند.
بیت کوین از خروجی تراکنشهای خرج‌نشده برای دنبال‌کردن اینکه چه کسی چه مقدار بیت کوین دارد استفاده می‌کند.
اگرچه قدری پیچیده به نظر می‌رسد، اما ایده کار بسیار ساده است. هر زمان که یک تراکنش بیت کوین انجام می‌شود، شبکه کل مبلغ را «می‌شکند» انگار که پول کاغذی بوده است و بیت کوین‌ها را شبیه به کوین‌های فیزیکی یا مانده پول برمی‌گرداند.
برای انجام تراکنشهای آینده، شبکه بیت کوین باید تمام تغییرات را در طبقه‌بندی «خرج‌شده» یا «خرج‌نشده» اضافه کند.
اتریوم، اما، از حساب‌ها استفاده می‌کند.
مانند موجودی حساب بانکی، توکن‌های اتر در یک کیف پول قرار دارند و می‌توان آن‌ها را به حسابی دیگر انتقال داد. این موجودی همیشه در جایی قرار دارد، اما ما هنوز چیزی که بتوان آن را یک رابطه مداوم نامید نداریم.
بلاکچین اتریوم
ماشین مجازی اتریوم چیست؟
در اتریوم، هر بار که برنامه‌ای استفاده می‌شود، شبکه‌ای از هزاران رایانه آن را پردازش می‌کنند. قراردادهایی که به زبانهای برنامه‌نویسی خاص قرارداد هوشمند نوشته می‌شوند در قالب «بایت‌کد» جمع می‌شوند. بایت‌کد توسط یک ویژگی به نام «ماشین مجازی اتریوم» (ethereum virtual machine) یا به اختصار EVM خوانده و اجرا می‌شود.
تمام نودها با استفاده از ماشین مجازی اتریوم این قرارداد را اجرا می‌کنند.
در خاطر داشته باشید که هر نود در این شبکه یک نسخه از تاریخچه تراکنشهای و قراردادهای هوشمند را نگهداری و «وضعیت» فعلی آن‌ها را نیز دنبال می‌کند. هر بار که یک کاربر عملی انجام می‌دهد، تمام نودهای شبکه باید به توافق برسند که این تغییر اتفاق افتاده است.
هدف در اینجا این است که، به جای نهادهای نظارتی مانند پی‌پال یا یک بانک، شبکه استخراج‌کنندگان و نودها مسئولیت انتقال تغییر از وضعیتی به وضعیت دیگر را به عهده بگیرند. استخراج‌کنندگان بیت کوین تغییر مالکیت بیت کوین از یک شخص به شخص دیگر را تائید می‌کنند. ماشین مجازی اتریوم نیز یک قرارداد را با هر قانونی که توسعه‌دهنده آن در ابتدا برنامه‌ریزی کرده بود اجرا می‌کند.
محاسبات واقعی در ماشین مجازی اتریوم از طریق یک زبان بایت‌کد مبتنی بر پشته (stack-based bytecode language) به دست می‌آید، که همان صفر و یک‌هایی است که یک ماشین می‌تواند بخواند. اما توسعه‌دهندگان می‌توانند قراردادهای هوشمندی با زبان‌هایی سطح بالا مانند سالیدیتی (Solidity) و سرپنت (Serpent) بنویسند که خواندن و نوشتن‌شان برای انسان‌ها راحت‌تر است.
همانطور که در بخش «استخراج اتریوم چطور کار می‌کند؟» (لینک انکر) توضیح داده شد، استخراج‌کنندگان افرادی هستند که از خرابکاری در شبکه جلوگیری می‌کنند. به‌عنوان مثال، آن‌ها اطمینان حاصل می‌کنند که هیچ کس بیش از یک بار پول خود را خرج نمی‌کند و یا قراردادهای هوشمندی که هزینه آن‌ها پرداخت نشده است را رد می‌کند. چندین هزار نود اتریوم وجود دارند و هر نود کدی یکسان جمع کرده و اجرا می‌کند.
ممکن است فکر کنید که آیا این کار خیلی گران‌تر از یک محاسبه معمولی نیست؟ بله، درست است. به همین دلیل ممکن است این شبکه فقط برای موارد استفاده خاصی به کار گرفته شود.
اپلیکیشن غیرمتمرکز چیست؟
امروزه، کاربران اینترنت کنترل یگانه‌ای روی داده‌های که روی وبسایت‌ها به اشتراک می‌گذارند ندارند.
اتریوم از این نظر منحصربه‌فرد است که تلاش دارد بلاک چین را برای تصحیح چیزی به کار بگیرد که آن را مشکل طراحی اینترنت می‌داند.
اتریوم شبیه به یک «اپ استور غیرمتمرکز» است که هرکس می‌تواند اپلیکیشن‌های غیرقابل‌توقف یا همان dappهای خود را منتشر کند. این پایانه برخلاف اپلیکیشن‌های امروزه (مانند جی میل یا اوبر) احتیاج به یک واسطه برای عملکرد یا مدیریت اطلاعات کاربر ندارند.
لینک مرتبط: راهنمای کامل و جامع امور مالی غیرمتمرکز (DeFi) برای افراد مبتدی
اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز کاربران و ارائه‌دهندگان را به‌طور مستقیم به یکدیگر متصل می‌کند.
یک نمونه استفاده از این طراحی برای ایجاد یک توییتر غیرمتمرکز و ضدسانسور است. هنگامی که پیامی را روی بلاک چین منتشر می‌کنید، دیگر حتی شرکت سازنده این سیستم نمی‌تواند آن را پاک کند.
البته از آنجا که اپلیکیشن غیرمتمرکز (dapp) مفهومی جدید است، تعریف یگانه‌ای نیز از آن وجود ندارد.
از جمله ویژگی‌های اصلی اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز این است که این اپلیکیشن‌ها منبع‌باز هستند و یک نقطه واحد و مرکزی شکست ندارند.
سه نوع اپلیکیشن غیرمتمرکز
با این تکنولوژی جدید، ممکن است طرفداران اتریوم به فکر غیرمتمرکزکردن «همه چیز» بیفتند. اما انواع اپلیکیشن‌هایی که کاربران می‌توانند روی این پایانه محاسباتی بسازند ممکن است اندکی دچار محدودیت باشد.
وایت پیپر اتریوم اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز را به سه نوع تقسیم می‌کند: اپلیکیشن‌هایی که پول کنترل می‌کنند، اپلیکیشن‌هایی که پول در آن‌ها دخیل است (اما به مورد دیگری نیز نیاز دارند)، و اپلیکیشن‌هایی که در دسته «سایر» قرار می‌گیرند که شامل سیستم‌های رای‌گیری و حاکمیت می‌شود.
در نوع اول اپلیکیشن، کاربر ممکن است به اتر به‌عنوان راهی برای توافق بر سر قراردادی با کاربر دیگر نگاه کرده و از نودهای رایانه‌ای توزیع‌شده در شبکه به‌عنوان راهی برای تسهیل توزیع این داده‌ها استفاده کند.
اپلیکیشن غیرمتمرکز اتریوم ۱
نوع دوم اپلیکیشن پول را با اطلاعاتی خارج از بلاک چین ترکیب می‌کند.
به عنوان مثال، یک اپلیکیشن بیمه کشاورزی را در نظر بگیرید که به آب‌وهوا بستگی دارد. مثلا در نظر بگیرید که کشاورزی محصولات خود را از طریق این اپلیکیشن بیمه می‌کند تا اگر خشکسالی روی کار او تاثیر گذاشت، بیمه به طور خودکار خسارت مال او را بپردازد.
این قراردادهای هوشمند برای اجراشدن احتیاج به چیزی به نام «اوراکل» دارند که اطلاعات به‌‌روز در خصوص جهان خارج را منتقل می‌کند. البته برخی توسعه‌دهندگان تردید دارند که این کاربردها را بتوان به‌روشی غیرمتمرکز انجام داد.
اپلیکیشن غیرمتمرکز اتریوم ۲
اگر بیت کوین می‌تواند نهادهای مالی را حذف کند، آیا امکان دارد که بتوان همین کار را برای سایر شرکت‌ها و سایر انواع سازمان‌ها نیز انجام داد؟
سازمان‌های خودمختار غیرمتمرکز یکی از انواع بلندپروازانه اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز هستند. در آینده این مقاله، در بخش «دائو چیست؟» بیشتر به این مفهوم خواهیم پرداخت.
هدف نهایی این است که شرکتی بدون رهبر تشکیل شود. درواقع، یک برنامه از ابتدا قوانینی را در خصوص مواردی، مانند اینکه اعضا چطور می‌توانند رای دهند و چطور باید وجوه شرکت را آزاد کنند و سایر موارد، تصویب می‌کند.
اپلیکیشن غیرمتمرکز اتریوم ۳
قراردادهای هوشمند اتریوم چگونه کار می‌کنند؟
قرادادهای هوشمند اتریوم
مانند بسیاری از ایده‌ها در صنعت بلاک چین، یکی دیگر از مفاهیم پیچیده «قرارداد هوشمند» است.
یک فناوری جدید که توسط بلاک چین‌های عمومی امکان‌پذیر شده است قراردادهای هوشمند هستند که درک آن‌ها دشوار است زیرا این اصطلاح تا حدی روابط اصلی توضیح‌داده‌شده را پیچیده می‌کند.
یک قرارداد استاندارد معمول شرایط یک رابطه را توضیح می‌دهد و معمولا قانون روی انجام‌شدن آن نظارت می‌کند. اما اجرای ضوابط و روابط در یک قرارداد هوشمند بستگی به کد رمزنگاری‌شده آن دارد.
به عبارت دیگر، قراردادهای هوشمند برنامه‌هایی هستند که دقیقا همانگونه که توسط سازندگان خود تنظیم شده‌اند اجرا می‌شوند.
نخستین بار در سال ۱۹۹۳، این ایده توسط دانشمند علوم رایانه و رمزنگار نیک زبو (Nick Szabo) به‌عنوان یک دستگاه فروش خودکار دیجیتالی مطرح شد. زبو در مثال معروف خود توضیح داد که کاربران چگونه می‌توانند داده یا مقداری را وارد کرده و یک آیتم مشخص، در این مثال یک ساندویچ یا نوشیدنی واقعی، از دستگاه فروش خودکار بگیرند.
در یک مثال ساده، کاربران اتریوم می‌توانند با استفاده از یک قرارداد هوشمند ۱۰ اتر به یک دوست در یک تاریخ مشخص بفرستند. در این حالت، کاربر قراردادی ایجاد و داده‌ها را به سمت این قرارداد سوق می‌دهد تا بتواند دستور مورد نظر را اجرا کند.
اتریوم پایانه‌ای است که به‌طور خاص برای ایجاد قراردادهای هوشمند ساخته شده است. اما قرار نیست این ابزارهای جدید به‌شکل مجزا استفاده شوند. باور بر این است که آن‌ها نیز می‌توانند بلوک‌هایی برای ساخت «اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز» (dapp) و یا حتی سازمان‌های خودمختار غیرمتمرکز باشند.
قراردادهای هوشمند چطور کار می‌کنند؟
در اینجا باید یادآور شویم که بیت کوین اولین شبکه‌ای بود که از اولین قراردادهای هوشمند پشتیبانی کرد. درواقع، اولین قراردادهای هوشمند برای انتقال پول از یک شخص به شخص دیگر ایجاد شدند. در این نوع قرارداد، در صورت تحقق شرایط خاص، شبکه‌ای از نودها تراکنش‌ها را تائید می‌کنند.
اما بیت کوین محدود به کاربرد مالی است.
لینک مرتبط: زبان برنامه نویسی وایپر چگونه برای قراردادهای هوشمند اتریوم راهکار ارائه می کند؟
اتریوم، اما، جایگزینی برای زبان برنامه‌نویسی محدودتر بیت کوین دارد که به کاربران‌اش اجازه می‌دهد تا برنامه خود را بنویسند.
اتریوم به توسعه‌دهندگان اجازه می‌دهد تا قراردادهای هوشمند یا، به تعبیر وایت پیپر اتریوم، «عوامل خودمختار» خود را برنامه‌نویسی کنند. این زبان «تورینگ کامل» (Turing-complete) است، به این معنا که از مجموعه گسترده‌تری از دستورالعمل‌های محاسباتی پشتیبانی می‌کند.
قراردادهای هوشمند می‌توانند:
- به‌عنوان حساب‌های «چندامضایی» عمل کنند تا موجودی مالی تنها هنگامی مصرف شود که درصد مشخصی از افراد موافقت خود را اعلام کنند.
- توافقنامه‌هایی بین کاربران مدیریت کنند، مثلا اگر کسی از دیگران بیمه می‌خرد
- خدماتی کاربردی برای سایر قراردادها فراهم کنند (مشابه عملکرد یک کتابخانه نرم‌افزاری)
- اطلاعات مربوط به یک اپلیکیشن، مانند اطلاعات ثبت دامنه یا سوابق عضویت را ذخیره کنند
قدرت در تعداد
با دقت در نکته آخر درخواهید یافت که قراردادهای هوشمند احتمالا به کمک سایر قراردادهای هوشمند احتیاج دارند.
در مثال بیمه، احتمالا یک قرارداد از داده‌های خارجی برای تعیین وضعیت آب‌وهوا استفاده می‌کند و قرارداد دیگر بر اساس اطلاعات دریافت‌شده از سوی قرارداد اول هنگامی که شرایطی تحقق پیدا کنند اجرا می‌شود.
اجرای هر قرارداد نیاز به هزینه تراکنش اتر دارد که خود وابسته به میزان توان محاسباتی موردنیاز است.
همانطور که در بخش «اتریوم چطور کار می‌کند؟» (لینک انکر) توضیح داده شد، اتریوم کد قرارداد هوشمند را هنگامی اجرا می‌کند که یک کاربر یا یک قرارداد دیگر با هزینه تراکنش کافی برای آن پیام ارسال کند.
سپس، ماشین مجازی اتریوم قراردادهای هوشمند را در «بایت‌کد» اجرا می‌کند که یک مجموعه از صفر و یک‌هایی است که شبکه می‌تواند آن‌ها را بخواند و تفسیر کند.
استخراج اتریوم
استخراج اتریوم چگونه انجام می‌شود؟
امروزه، استخراج‌کنندگان نقش مهمی در اطمینان از عملکرد اتریوم ایفا می‌کنند.
البته این نقش چندان آشکار نیست.
بسیاری از کاربران جدید تصور می‌کنند که تنها هدف از استخراج ایجاد اتر به‌گونه‌ای است که نیازی به صادرکننده مرکزی نباشد (مطالب بیشتری در این مورد در ادامه این مطلب در بخش «اتر چیست؟» خواهید خواند). درست است. توکن‌های اتریوم از طریق فرآیند استخراج با سرعت ۵ اتر در هر بلاک استخراج‌شده ایجاد می‌شوند. اما استخراج حداقل یک نقش اساسی دیگر نیز دارد.
لینک مرتبط: استخراج اتریوم کلاسیک – راهنمایی آسان برای مبتدیان
معمولا، بانک‌ها وظیفه نگهداری از سوابق دقیق تراکنش‌ها را بر عهده دارند. آن‌ها اطمینان حاصل می‌کنند که پول تقلبی نیست و کاربران تقلب نکرده و پول خود را بیش از یک بار خرج نمی‌کنند.
بلاک چین‌ها، البته، شیوه‌ای کاملا جدید برای ثبت سوابق معرفی می‌کنند. در این شیوه، کل شبکه، به جای یک واسطه، معاملات را تائید کرده و آن‌ها را به دفتر کل عمومی اضافه می‌کند.
اگرچه هدف ایجاد یک سیستم مالی «بدون نیاز به اعتماد» یا با «به حداقل رساندن نیاز به اعتماد» است، باز هم احتیاج است که کسی سوابق مالی را تضمین کند و مطمئن شود که هیچ‌کس تقلب نمی‌کند.
استخراج یک نوآوری است که ثبت سوابق را به‌گونه‌ای غیرمتمرکز ممکن می‌کند.
استخراج‌کنندگان در مورد تاریخچه تراکنش به اجماع می‌رسند و از کلاه‌برداری (به خصوص خرج دوباره اتر) جلوگیری می‌کنند. این راهکار حل مشکلی است که پیش از ایجاد بلاک چین‌های اثبات کار در ارزهای غیرمتمرکز راه‌حلی نداشت.
اتریوم به دنبال روش‌های دیگری برای توافق در خصوص اعتبار تراکنش‌ها است. و در حال حاضر، استخراج است که می‌تواند نظم و استحکام این پایانه را حفظ کند.
استخراج چطور کار می‌کند؟
امروزه، روند استخراج اتریوم تقریبا مشابه روند استخراج بیت کوین است.
برای هر بلاک تراکنش، استخراج‌کنندگان از توان رایانه‌های خود برای حدس‌زدن مکرر و بسیار سریع جواب یک معما بهره می‌برند تا زمانی که یکی از آن‌ها برنده شود.
به‌طور مشخص، استخراج‌کنندگان فراداده‌ی هدر (header metadata) خاص هر بلاک، از جمله برچسب زمانی (timestamp) و نسخه نرم‌افزاری آن، را از طریق یک تابع هش (hash function) اجرا می‌کنند. این تابع یک رشته اعداد و حروف درهم و رندوم با طول یکسان به دست می‌دهد. در این میان، تنها «مقدار نانس» (nonce value) تغییر پیدا می‌کند که بر مقدار هش حاصل تاثیر می‌گذارد.
اگر استخراج‌کننده هش صحیح را پیدا کند، به استخراج‌کننده مقداری اتر داده می‌شود. بلاک نیز در سرتاسر شبکه پخش می‌شود تا هر نود آن را تائید و به نسخه دفتر کل خود اضافه کند. اگر استخراج‌کننده هش را پیدا کند، استخراج‌کننده الف کار روی بلاک فعلی را رها کرده و این فرآیند را برای بلاک بعدی تکرار می‌کند.
تقلب در این بازی برای استخراج‌کنندگان دشوار است. راهی برای جعل‌کردن این جریان و ارائه پاسخی جعلی برای معما وجود ندارد. به این علت روش حل معما «اثبات کار» (proof-of-work) نام گرفته است.
از طرف دیگر، اینکه هر نود تائید کند مقدار هش صحیح است نیازمند صرف زمان خاصی نیست.
تقریبا هر ۱۲ تا ۱۵ ثانیه، یک استخراج‌کننده یک بلاک را پیدا می‌کند. اگر استخراج‌کنندگان سریعتر یا آهسته‌تر از این معماها را حل کنند، این الگوریتم به طور خودکار دشواری حل معما را تنظیم می‌کند تا استخراج‌کنندگان دوباره به به همان زمان حدودا ۱۲ ثانیه‌ای حل معما برگردند.
استخراج‌کنندگان به طور تصادفی این اترها را به دست می‌آورند و سودآوری آن‌ها بستگی به میزان توان محاسباتی دارد که به این کار اختصاص می‌دهند.
الگوریتم اثبات کار خاصی که اتریوم استفاده می‌کند ات‌هش (ethash) نام دارد. این الگوریتم به شکلی طراحی شده که به حافظه بیشتری احتیاج داشته باشد تا استخراج با استفاده از ایسیک‌های گران‌قیمت دشوارتر شود. ایسیک (ASIC) تراشه‌های خاص استخراج هستند که در حال حاضر روشی سودآور برای استخراج بیت کوین به شمار می‌روند.
از این لحاظ، ات‌هش احتمالا در رسیدن به هدف خود موفق بوده است زیرا ایسیک‌های مشخصی، حداقل در حال حاضر، برای استخراج اتریوم در دسترس نیستند.
علاوه بر این، از آنجا که اتریوم قصد دارد الگوریتم خود را از استخراج اثبات کار به استخراج «اثبات سهام» (proof of stake) تغییر دهد، خرید ایسیک احتمالا گزینه هوشمندانه‌ای نیست.
تغییر به اثبات سهام
با تمام اوصاف بالا، ممکن است اتریوم برای همیشه نیاز به استخراج‌کنندگان نداشته باشد.
توسعه‌دهندگان برنامه دارند تا اثبات کار، یعنی الگوریتمی که شبکه در حال حاضر برای جلوگیری از دستکاری استفاده می‌کند تا تعیین کند که کدام تراکنش‌ها معتبر هستند، را دور بزنند و به جای آن اثبات سهام را بنشانند. با الگوریتم اثبات سهام، شبکه توسط دارندگان توکن‌ها محافظت می‌شود.
اگر و تنها هنگامی که این الگوریتم از دور کنار برود، اثبت سهام می‌تواند وسیله‌ای برای دستیابی به اجماع توزیع باشد که از منابع کمتری استفاده می‌کند.
مقیاس‌پذیری اتریوم چگونه خواهد بود؟
مانند سایر بلاک چین‌های عمومی، اتریوم در نظر دارد تا جایی که امکان دارد از کاربران بیشتری پشتیبانی کند.
امروزه مشکل اینجاست که ما واقعا محدودیت‌های این پایانه را نمی‌شناسیم.
به علت محدودیتی که به‌شکل هاردکد روی محاسبه هر بلاک اعمال شده، بلاک چین اتریوم در حال حاضر از حدود ۱۵ تراکنش در ثانیه پشتیبانی می‌کند. این رقم را با مثلا ۴۵ هزار تراکنشی که ویزا در هر ثانیه قادر به انجام است مقایسه کنید.
این محدودیت اتریوم و سایر سیستم‌های بلاک چین مدتهاست که مورد بحث توسعه‌دهندگان و دانشمندان قرار گرفته است.
توسعه‌دهندگان اتریوم احتمالا مایل هستند تا تفاوت پایانه انعطاف‌پذیر قراردادهای هوشمند با بیت کوین را برجسته کنند. با این حال، از نظر مقیاس‌پذیری چندان تفاوتی بین این دو دیده نمی‌شود.
هرچند ممکن است مایوس‌کننده به نظر برسد، اتریوم راهکارهای امیدوارکننده‌ای ارائه داده است که هنوز به نرم‌افزار رسمی اضافه نشده‌اند.
چرا مقیاس‌پذیری تا این اندازه دشوار است؟
سیستم‌های اتریوم و بیت کوین شامل ترکیبی از مشوق‌ها و ترفندهای فنی هستند تا مطمئن شوند که سوابق اینکه چه کسی چه چیزی دارد به‌گونه‌ای صحیح و بدون نیاز به نهادی مرکزی ثبت شده است.
مشکل اینجاست که حفظ این تعادل در عین افزایش تعداد کاربران دشوار است، خصوصا تا جایی که افراد عادی بتوانند از این سیستم برای موارد روزمره مانند خرید قهوه یا اجرای اپلیکیشن‌های مختلف استفاده کنند.
دلیل این امر آن است که اتریوم به شبکه‌ای از نودها وابسته است که هر کدام تمام تاریخچه تراکنش اتریوم و همچنین «وضعیت» حال حاضر موجودی حساب‌ها، قراردادها، و ذخایر را ثبت می‌کند. بدیهی است که این کاری دشوار و سنگین است، خصوصا هنگامی که تعداد کل تراکنش‌ها حدودا هر ۱۰ تا ۱۲ ثانیه با هر بلاک جدید افزایش می‌یابد.
نگرانی اینجاست که اگر توسعه‌دهندگان اندازه هر بلاک را افزایش دهند تا تراکنشهای بیشتری در بر بگیرد، داده‌ای که یک نود ذخیره خواهد کرد بزرگ‌تر می‌شود و در نتیجه بسیاری از افراد را از شبکه خارج می‌کند. اگر هر نود برای ثبت چنین داده‌ای ناچارا بزرگ شود، تنها چند شرکت بزرگ منابع لازم برای اجرای این نودها را خواهند داشت.
لینک مرتبط: معضل سه گانه مقیاس پذیری در بلاک چین
اجرای یک نود کامل، با وجود مشکلاتی که دارد، بهترین روش برای کاربران است تا بتوانند از حریم خصوصی و امنیت کافی برخوردار باشند. هرچه اجرای نودهای کامل دشوارتر شود، تعداد افرادی که بتوانند تراکنش‌ها را تائید کنند کمتر می‌شود.
به عبارت دیگر، غیرمتمرکزکردن و مقیاس‌پذیری در حال حاضر با هم کنار نمی‌آیند اما توسعه‌دهندگان به دنبال راهی برای حل این مشکل هستند.
شاردینگ (Sharding)
چند پروژه مقیاس‌پذیری اتریوم وجود دارند که هر کدام مشکل متفاوتی از مقیاس‌پذیری را برطرف می‌کنند.
همانطور که پیش از این گفتیم، یک مشکل این است که هر نود باید وضعیت بروزشده هر حساب را در شبکه ثبت کند. «شاردینگ» (به‌معنای خُردکردن) از یک تکنیک مقیاس‌پذیری به نام «شاردینگ پایگاه داده» (database sharding) استفاده می‌کند که بهشکلی موثر پایگاه داده را به قطعات کوچکتر می‌شکند و هر کدام را روی سِروری متفاوت قرار می‌دهد.
هدف از شاردینگ حذف احتیاج به نودهای «کامل» است. نودهای کامل نودهایی هستند که وضعیت کاملی از شبکه و هر تراکنشی که اتفاق می‌افتد را ذخیره می‌کنند.
در عوض، هر نود زیرمجموعه‌ای از این داده‌ها را ذخیره می‌کند و فقط تراکنشهای خاصی را تائید می‌کند. اگر یک نود بخواهد در مورد تراکنش‌ها یا بلاک‌هایی که ذخیره ندارد اطلاع کسب کند، باید نود دیگری را بیابد که اطلاعات مورد نیازش را ذخیره کرده است.
مشکل اینجاست که این فرآیند بدون نیاز به اعتماد نیست زیرا در این مدل نودها باید بتوانند به هم اعتماد کنند.
اتریوم تصمیم دارد این مشکل را با «مشوق‌های رمزارزاقتصادی» (cryptoeconomic incentives) حل کند که موجب می‌شود بازیگران در یک سیستم به روش خاصی عمل کنند. این راهکار اطمینان حاصل می‌کند که نودها اطلاعات معتبری به یکدیگر مخابره می‌کنند.
تراکنشهای خارج از بلاک چین (off-chain transactions)
فناوری احتمالا بلندپروازانه‌تر اتریوم در خصوص گسترش ظرفیت وام‌دار شبکه لایتنینگ (Lightning Network) بیت کوین است. در شبکه لایتنینگ، یک لایه بالایی روی بلاک چین ایجاد می‌شود که نشان‌دهنده نحوه عملکرد اینترنت چندلایه است.
تراکنشهای «خارج از بلاک چین» شبیه به لایتنینگ می‌توانند قابلیت‌های این فناوری را به آنچه که به کاربران وعده داده شده بود نزدیک‌تر کنند: سریع و تقریبا بدون محدودیت عرضه، و در عین حال بدون نیاز به اعتماد به هیچ‌گونه واسطه.
در صورتیکه این راهکار عملی شود، اغلب تراکنش‌ها از طریق کانال‌های ریزپرداخت خارج از بلاک چین انجام خواهند شد. این کار بار بلاک چین اصلی را سبک‌تر می‌کند.
از نظر تئوری، دلیل کارآمدبودن این راهکار توانایی هر دو طرف برای برگرداندن تراکنش به بلاک چین و خاتمه آن در زمان دلخواه است.
از طریق این روش، محدودیت محاسباتی اتریوم نیز دیگر نیاز به افزایش بیش از حد ندارد و امید این است که برای علاقمندان اتریوم اجراکردن یک نود کامل منطقی به نظر برسد.
چه مدت طول می‌کشد تا هدف مقیاس‌پذیری محقق شود؟
پاسخ به این پرسش اندکی دشوار است زیرا برای بررسی و آزمایش راهکارهای مربوط به مقیاس‌پذیری هنوز راه زیادی باید طی شود.
به نقل از خالق اتریوم ویتالیک بوترین (Vitalik Buterin)، هدف بلندمدت این پایانه پردازش تراکنش‌ها با مقیاسی «هم‌سطح مقیاس پردازش تراکنش ویزا» یا حتی فراتر از آن است.
لینک مرتبط: مقیاس گذاری اتریوم چگونه خواهد بود؟
با این حال، همانطور که ناظران شکاک مشتاق به بحث در مورد آن هستند، این ادعا صرفا براساس تحلیل خود بوترین است. این تکنیک‌ها را بارها باید روی یک بلاک چین عمومی آزمود تا صحت عملکرد آن مشخص شود.
در مجموع، اگرچه اتریوم در حال حاضر تنها می‌تواند تعداد معدودی از تراکنش‌ها را در هر ثانیه انجام دهد، اما معماران آن به آینده بسیار امیدوار هستند.
چطور اتریوم استخراج کنیم؟
اکنون که می‌دانید «استخراج اتریوم چطور کار می‌کند»، ممکن است بخواهید خودتان نیز در رقابت استخراج اتر شرکت کنید.
برای یادآوری، استخراج شبیه به چسبی است که اپ استور غیرمتمرکز اتریوم را محکم نگه می‌دارد و مطمئن می‌شود که هر تغییری در هر اپلیکیشنی (dapp) که روی شبکه اجرا می‌شود به اجماع رسیده است.
مثال دفترچه آنلاین که در بخش «اتریوم چیست؟» توضیح داده شد را در نظر آورید. این شبکه بدون توان محاسباتی برای پردازش تغییرات به اجماع درخصوص «وضعیت» دفترچه (مثلا اضافه‌کردن یا پاک‌کردن یادداشت‌ها) نمی‌رسد.
ماینرها رایانه‌های خود را برای حل‌کردن معماهای رمزنگاری به کار می‌گیرند تا اتر به دست آورند. و باید تعداد زیادی از مسائل محاسباتی را امتحان کنند تا بتوانند قفل دسته‌ای جدید از دارایی‌ها را باز کنند.
یکی از نکات جالب در مورد بلاک چین‌های باز این است که آن‌ها از لحاظ تئوری می‌توانند رایانه‌های خود را روی حل این معماها متمرکز کنند تا پاداش به دست آورند.
درواقع، استخراج روی بلاک چین‌های مهم عمومی در طول زمان به مصرف برق بیشتری احتیاج دارد. به این علت، افراد روی سخت‌افزارهای قدرتمندتر سرمایه‌گذاری می‌کنند.
امروزه، احتمال برنده‌شدن افرادی که با مصرف برق کم استخراج می‌کنند اندک است. اما این کار هنوز هم سرگرمی جالبی برای علاقمندان ایجاد می‌کند.
انتخاب سخت‌افزار استخراج
پیش از شروع به کار، باید یک سخت‌افزار رایانه‌ای ویژه داشته باشید که تمام وقت خود را به استخراج اختصاص دهد.
دو نوع سخت‌افزار استخراج وجود دارد: CPUها و GPUها. GPUها نرخ هش بالاتری دارند، به این معنی که می‌توانند سریعتر پاسخ را حدس بزنند. در زمان نگارش این مقاله، GPUها تنها گزینه برای استخراج‌کنندگان اتر هستند.
انتخاب GPU مناسب کار پیچیده‌ای است و به این منظور باید جستجو و بررسی کامل انجام دهید. معیارهای یک GPU مناسب براساس میزان سودآوری عملکرد، نرخ هش، مصرف برق، و هزینه اولیه کارت گرافیک بستگی دارد. برای استخراج اتریوم بهتر است یک ریگ استخراج راه‌اندازی کنید، دستگاهی که احتمالا از چندین GPU تشکیل شده و ساختنش ممکن است تا یک هفته طول بکشد.
حسابگرهای سودآوری استخراج مقدار احتمالی اتری را که با هر نرخ هش مشخص می‌توانید به دست آورید به شما نشان می‌دهند. همچنین با توجه به هزینه راه‌اندازی و هزینه برق مصرفی، به شما نشان می‌دهند که آیا این میزان برای سودآوری کافی است یا خیر.
برخلاف بیت کوین، ایسیک‌های قدرتمند و سریع در حال حاضر برای اتریوم موجود نیستند.
نصب نرم‌افزار
بعد از انتخاب سخت‌افزار استخراج، قدم بعدی نصب نرم‌افزار استخراج است. اول از همه، استخراج‌کنندگان باید کلاینتی نصب کنند تا بتوانند به شبکه دسترسی داشته باشند.
برنامه‌نویس‌هایی که با خطر فرمان آشنا باشند می‌توانند نرم‌افزار Geth را راه‌اندازی کنند که روی نود اتریوم نوشته‌شده به زبان اسکریپت‌نویسی Go اجرا می‌شود.
نرم‌افزار Geth را از اینجا دانلود کنید. سپس، با استفاده دستورالعمل‌ها آن را برای سیستم عامل مناسب خود (ویندوز، مک اواِس، یا لینوکس) از حالت زیپ خارج کرده و اجرا کنید.
پس از نصب، نود شما می‌تواند با سایر نودها ارتباط برقرار کند و به شبکه اتریوم متصل شود.
علاوه بر استخراج اتر، نود شما رابطی برای اجرای قراردادهای هوشمند و ارسال تراکنش‌ها با استفاده از خط فرمان است.
آزمایش‌کردن
آزمایش اتر به‌منظور آزمودن قراردادهای هوشمند یا اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز (فعالیت‌هایی که نیاز به استفاده از توکن دارند) نیز در شبکه خصوصی شما امکان‌پذیر است.
استخراج در یک شبکه آزمایشی احتیاج به هیچ سخت‌افزار خاصی ندارد، فقط یک رایانه خانگی با Geth و یک کلاینت نصب‌شده دیگر. البته داشتن اتر جعلی قطعا فایده‌ای نخواهد داشت.
اتماینر نصب کنید
اگر علاقه دارید اتر «واقعی» استخراج کنید، باید نرم‌افزار استخراج نصب کنید.
اکنون که یک کلاینت دانلود کرده‌اید و نود شما بخشی از شبکه است، می‌توانید اتماینر دانلود کنید. برای نسخه مناسب ویندوز اینجا و برای دستورالعمل‌های استخراج GPU برای سایر سیستم عامل‌ها اینجا را کلیک کنید.
لینک مرتبط: راهنمای خرید دستگاه ماینینگ برای تازه‌کارها
پس از نصب، نود شما به‌طور رسمی بخشی از تامین امنیت شبکه اتریوم خواهد بود. برای دستورالعمل‌های دقیق‌تر در خصوص هر کدام از موارد بالا به وبسایت رسمی اتریوم مراجعه کنید.
پیوستن به یک استخر استخراج (mining pool)
استخراج اتر به‌تنهایی کار بسیار دشواری است.
به این علت، استخراج‌کنندگان با توان محاسباتی خود استخر‌هایی برای استخراج ایجاد می‌کنند تا برای حل‌کردن معماهای رمزنگاری‌شده و کسب اتر شانس بیشتری داشته باشند. آن‌ها سپس سود حاصل را به نسبت میزان انرژی که هر استخراج‌کننده در اختیار استخر می‌گذارد تقسیم می‌کنند.
عوامل زیادی در پیوستن به یک استخر استخراج نقش دارند. استخرها برای همیشه دوام نمی‌آورند و توان محاسبانی هر استخر پیوسته در حال تغییر است. بنابراین، برای تصمیم در مورد اینکه به کدام استخر بپیوندید باید چندین عامل را مورد بررسی قرار دهید.
نکته‌ای که باید در نظر داشته باشید این است که استخرهای استخراج ساختارهای پرداخت مختلفی دارند.
استخرهای استخراج نوعی روند ثبت نام نیز در وبسایت خود دارند که استخراج‌کنندگان می‌توانند به وسیله آن به استخر بپیوندند و کار استخراج خود را آغاز کنند.
البته در خاطر داشته باشید، جهان استخراج گردابی از تغییرات است. ابزارهایی که امروز به کار می‌گیرید ممکن است سال آینده منسوخ شوند. همچنین، برخی استخرهای استخراج از بین می‌روند درحالیکه برخی دیگر متولد می‌شوند. پس اگر قصد استخراج اتر دارید سعی کنید در مورد تغییرات این صنعت اطلاعات خود را بروز نگه دارید.
اتر چیست؟
همانطور که در بخش «اتریوم چیست؟» بررسی کردیم، اتریوم قصد دارد شبیه به نوعی اینترنت غیرمتمرکز و همچنین یک فروشگاه اپلیکیشن غیرمتمرکز عمل کند که در این فرآیند از نوعی از اپلیکیشن (dapp) پشتیبانی می‌کند.
اما با اینکه هیچ‌کس مالک اتریوم نیست، سیستمی که از این قابلیت پشتیبانی می‌کند رایگان نیست. این شبکه به «اتر» احتیاج دارد. اتر یک کد منحصربه‌فرد است که می‌توان از آن برای پرداخت هزینه منابع محاسباتی مورد نیاز برای اجرای یک اپلیکیشن یا برنامه استفاده کرد.
اتر، مانند بیت کوین، یک دارایی دیجیتالی است و مانند پول نقد احتیاجی به شخص ثالث برای پردازش یا تائید یک تراکنش ندارد.
اما به جای اینکه صرفا یک ارز یا روش پرداخت دیجیتال باشد، اتر به‌دنبال تامین «سوخت» برای اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز در شبکه است.
این جریان ممکن است کمی پیچیده به نظر برسد. برای درک بهتر آن، می‌توانیم به مثال بارزتری اشاره کنیم. بیایید همان مثال دفترچه آنلاین غیرمتمرکز را در نظر بگیریم. برای ارسال، حذف، یا ویرایش یک یادداشت، باید مقداری هزینه تراکنش به اتر پرداخت کنید تا شبکه اتریوم تغییرات انجام‌شده را پردازش کنند. این هزینه گس (gas) نامیده می‌شود.
انجام هر عملی در شبکه اتریوم نیازمند مقادیری گس است که براساس قدرت محاسباتی و مدت زمان مورد نیاز برای اجرای آن تعیین می‌شود. مثلا، هر تراکنش ۵۰۰ گس هزینه دارد که با اتر پرداخت می‌شود.
به‌عنوان یک سیستم اقتصادی، اتر بر خلاف بیت کوین که سقف نهایی ۲۱ میلیون دارد، محدودیتی در تعداد ندارد.
از میان اترهای موجود، ۶۰ میلیون اتر توسط کاربران در یک کمپین تامین سرمایه در سال ۲۰۱۴ خریداری شد.
۱۲ میلیون دیگر به بنیاد اتریوم اختصاص گرفت. بنیاد اتریوم گروهی از محققین و توسعه‌دهندگان هستند که روی فناوری زیربنایی اتریوم کار می‌کنند. هر ۱۲ ثانیه، ۵ اتر (ETH) نیز به استخراج‌کنندگانی داده می‌شود که تراکنشهای شبکه را تائید می‌کنند.
همچنین، در هر سال ۱۸ میلیون اتر استخراج می‌شود: ۵ اتر در تقریبا هر ۱۲ ثانیه هنگامی که استخراج‌کننده یک بلاک یا دسته‌ای از تراکنش‌ها را پیدا می‌کند. بنابراین، هنوز کسی تعداد کل اترهای موجود را نمی‌داند.
خالق چه کسی اتریوم است؟
ویتالیک بوترین
در سال ۲۰۰۸، یک توسعه‌دهنده (یا گروهی از توسعه‌دهندگان) ناشناس بیت کوین را به‌عنوان روشی جدید برای ارسال پول از طریق اینترنت اختراع کرد. چهار سال بعد، یک جوان ۱۹ساله رویای پایانه‌ای جدید را براساس این نوآوری طرح‌ریزی کرد تا اینترنت را به طور کامل تغییر دهد.
ویتالیک بوترین، یک برنامه‌نویس ساکن تورنتو، اولین بار در سال ۲۰۱۱ به بیت کوین علاقمند شد.
این مطلب راهم مطالعه کنید: ۱۰ اینفلوئنسر ارزهای دیجیتال و بلاک چین
او در همان سال وبسایت خبری بیت کوین مگزین (Bitcoin Magazine) را تاسیس کرد و صدها مقاله در جهان رمزارزها نوشت. او سپس به سراغ نوشتن کد کیف پول دارک والت (Dark Wallet) و فروشگاه اگورا (Egora) رفت.
در طول مسیر، او به ایده پایانه‌ای دست یافت که که می‌توانست فراتر از کاربردهای مالی بیت کوین مورد استفاده قرار گیرد. او در سال ۲۰۱۳، وایت پیپری نوشت و یک پایانه جایگزین برای هر نوع اپلیکیشن غیرمتمرکزی که توسعه‌دهندگان بخواهند بسازند معرفی کرد. این سیستم جدید اتریوم نام گرفت.
اتریوم ساخت قراردادهای هوشمند را آسان می‌کند و کدهایی که توسعه‌دهندگان می‌توانند برای طیف وسیعی از اپلیکیشن‌ها استفاده کنند را در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد.
برای این کار، بوترین جایزه تیل (Thiel) سال ۲۰۱۴ را از آن خود کرد، مسابقه‌ای که به برندگان ۱۰۰ هزار دلار جایزه می‌دهد.
جامعه در حال رشد
بعد از اینکه بوترین از وایت پیپر اتریوم پرده‌برداری کرد، توسعه‌دهندگان دیگر نیز به او پیوستند. همبنیانگذار دکتر گاوین وود (Gavin Wood) یِلو پیپر اتریوم را نوشت که تبدیل به مرجع فنی اصلی برای مشخصات ماشین مجازی اتریوم (EVM) شد. ماشین مجازی اتریوم وضعیت دفتر کل را مدیریت کرده و قراردادهای هوشمند را اجرا می‌کند. (به بخش «اتریوم چطور کار می‌کند» رجوع کنید)
همبنیانگذار، جوزف لوبین (Joseph Lubin)، نیز استارتاپی به نام کانسِنسیس (ConsenSys) واقع در بروکلین را پیدا کرد که روی ساخت اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز کار می‌کند.
برای انجام این پروژه، بوترین و سایر بنیان‌گذاران یک کمپین تامین سرمایه در جولای ۲۰۱۴ به راه انداختند که در آن شرکت‌کنندگان اتر، یا همان توکن‌های اتریوم، را به‌عنوان سهام این پروژه خریداری کردند (به «اتر چیست؟» رجوع کنید)
ساخت اتریوم یک سال دیگر به طول انجامید اما اولین نسخه زنده آن، فرانتیر (Frontier)، در ۳۰ جولای ۲۰۱۵ راه‌اندازی شد. در ابتدا، این پایانه چندان کامل نبود اما رابط خط فرمان به توسعه‌دهندگان پایانه‌ای ارائه می‌داد که می توانستند اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز خود را روی آن بسازند.
پایانه قرارداد هوشمند از آن به بعد کار خود را شروع کرد و امروزه تبدیل به اکوسیستمی بسیار عظیم شده که صدها توسعه‌دهنده روی آن مشغول فعالیت هستند و شرکت‌های بزرگ فناوری مانند IBM و مایکروسافت را نیز به خود جلب کرده است.
بودجه حاصل از اولین تامین سرمایه ۱۸ میلیونی اتریوم اکنون توسط بنیاد اتریوم مدیریت می‌شود. بنیاد اتریوم یک نهاد غیردولتی مستقر در سوئیس است.
نظر شما در مورد این راهنمای کامل اتریوم چیست؟ اگر سوال یا ابهامی در مورد خرید و فروش اتریوم دارید حتما از متخصصین کوین نیک مشاوره بگیرید.
منبع: coindesk.com
